တစ္ခါတုန္းက……….
အလင္းမရွိဘဲ ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ
ဖေယာင္းတုိင္ကေလး(၅)တုိင္ရွိတယ္။ အဲဒီ ဖေယာင္း
တုိင္ေတြမွာအလင္းကုိယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ဖေယာင္းတုိင္(၅)တုိင္ရဲ႕
အလင္းအားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့
အခန္းဟာ လင္းထိန္ေနေတာ့တယ္။ဒီအခန္းထဲကုိ ေလေျပေပ်ာ့ေလး တုိက္ခတ္ေနသတဲ့။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ
ေလဟာျပင္းသြားလုိက္၊ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေလဟာၿငိမ္သြားလုိက္နဲ႕ေပ့ါ။ ေလတစ္ ခ်က္အေဝ့မွာ
ဖေယာင္းတုိင္ေလး တစ္တုိင္ မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ အခန္းဟာအလင္း အားနည္းနည္း
ေလ်ာ့သြားတယ္။ အဲ့ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ``အခ်စ္`` လုိ႕ နာမည္ေပး ၾကည့္ရေအာင္။
``အခ်စ္ဆုိတဲ့ အလင္းအားေလး`` ေလ်ာ့သြားေတာ့ အခန္းဟာနည္းနည္းေလး ေမွာင္သြားတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေလအေဝွ႕မွာ ဒုတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလး မီးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီ
ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``သံေယာဇဥ္`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
ဒီအခန္းထဲမွာ``အခ်စ္``ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္၊ ``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတဲ့
အလင္းေရာင္ရယ္မရွိေတာ့ဘူး။ အခန္းဟာ
အေမွာင္ထု ႀကီးစုိးလာေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ```ေလတစ္ခ်က္`` အေဝ့မွာ
တတိယ
ဖေယာင္းတုိင္ေလးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``ေမတၱာတရား`` လုိ႕
နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
ဒီလုိပဲ…ေနာက္ထပ္ ေလအေဝ့တစ္ခ်က္မွာ စတုတၳဖေယာင္းတုိင္ေလးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။
ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိေတာ့ ``ကရုဏာ တရား``
လုိ႕နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။ဖေယာင္းတုိင္
(၅) တုိင္ အလင္းအားရွိတဲ့ ဒီအခန္းဟာ ဖေယာင္းတုိင္(၁)တုိင္မွ်သာ
အလင္းအားရွိေတာ့တယ္။
ဒီေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာေလအေဝ့မွာ မီးညြန္႕ကေလးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္
ဒီတစ္ခန္းလံုး
ေမွာင္မည္းသြားေတာ့ မွာပါပဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲကုိ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။``အခန္းႀကီးက
ေမွာင္းမည္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္လင္းေနေ သးလုိ႕``ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕
မီးညြန္႕ကုိ
လက္ဝါးေလးနဲ႕ ကာလုိက္တယ္။အလင္းေရာင္ မိွန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ မီးၿငိမ္းေနတဲ့
ဖေယာင္းတုိင္ (၄)တုိင္ကုိေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့
ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕
မီးညြန္႕ကုိကူးၿပီး မီးၿငိမ္းသြားခဲ့တဲ့
ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကုိမီးကူးေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခန္းကအရင္
အတုိင္းပဲ ျပန္ၿပီးလင္းထိန္သြားပါေတာ့တယ္။
**********
စာဖတ္သူကို ေမးပါရေစ……ဒီေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နာမည္ေပး ၾကည့္ၾကရေအာင္။ စာဖတ္သူလည္း ႀကိဳက္သလုိ
နာမည္ေပးပါ။ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးေတာ့
ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ``နားလည္ေပးမွဳ၊
စာနာေပးမွဳ ဖေယာင္းတုိင္``လုိ႕ နာမည္ေပးထားတယ္။ေတြးၾကည့္ရေအာင္ ။
လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့အလင္းအား
ရွိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ရွိေနေသးရင္ ``အခ်စ္``ဆုိတာျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``ေမတၱတရား၊ကရုဏာတရား``ေတြ
ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ
မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… အခန္းႀကီး ေမွာင္မည္းသြားသလုိ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊
သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕
မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္း ပ်က္စီးသြားေတာ့မွာပါပဲ။
မိသားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ၊
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ေ မာင္ႏွ္မႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊
လင္းမယားႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကားမွာ
``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ``ဆုိတဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလး
လင္းေနဖုိ႕ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္…
လူမွဳဆက္ဆံေရးရဲ႕
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သဘာဝကုိခံစားနည္းလည္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ရွိရင္
ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာကင္းမွာပဲ။
မိဘအေပၚမွာ နားလည္ေပးတက္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရတဲ့ မိသားစုဟာ
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဒီလုိပါပဲ နားလည္ေပးတက္တဲ့၊ စာနာေပးတက္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားသ
မီးျဖစ္ခြင့္ရရင္လည္းေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္။
ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕သာ အတူေနခြင့္ရရင္အခ်စ္ဆုိတာ
ေပ်ာ္စရာပဲလုိ႕ ခံစားမိမွာပါ။အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဝန္းက်င္းမွာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီးဟာ
ဒီထက္ပုိၿပီးသာယာလာပါမယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါမယ္။တုိးတက္လာပါမယ္။ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းလာပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ``အျပန္အလွန္ရွိၾကမယ္ဆုိရင္
ေလာကႀကီးဟာၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္….
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ `` ကုိေတာ့ အလြဲသံုးစား
မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕
စာနာေပးမွဳ`` ကုိ အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ဘူး။``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ
တန္ဖုိးမဲ့ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။
စာဖတ္သူလည္း ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား မွည့္ေခၚခ်င္ပါသလဲ.....
လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထည္း ေနလုိ႕ မရဘူး။ အသုိင္းအဝုိင္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႕ေနရတယ္။ အနည္းဆံုး ကုိယ့္မိသားစုနဲ႕ ေပါင္းရတယ္။
သင္းရတယ္။ အၿမဲတမ္းထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊အားမလုိအားမရျဖစ္မွဳေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။
စာဖတ္သူကို ေမးပါရေစ……ဒီေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နာမည္ေပး ၾကည့္ၾကရေအာင္။ စာဖတ္သူလည္း ႀကိဳက္သလုိ
နာမည္ေပးပါ။ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးေတာ့
ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ``နားလည္ေပးမွဳ၊
စာနာေပးမွဳ ဖေယာင္းတုိင္``လုိ႕ နာမည္ေပးထားတယ္။ေတြးၾကည့္ရေအာင္ ။
လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့အလင္းအား
ရွိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ရွိေနေသးရင္ ``အခ်စ္``ဆုိတာျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``ေမတၱတရား၊ကရုဏာတရား``ေတြ
ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ
မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… အခန္းႀကီး ေမွာင္မည္းသြားသလုိ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊
သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕
မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္း ပ်က္စီးသြားေတာ့မွာပါပဲ။
မိသားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ၊
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ေ မာင္ႏွ္မႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊
လင္းမယားႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကားမွာ
``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ``ဆုိတဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလး
လင္းေနဖုိ႕ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္…
လူမွဳဆက္ဆံေရးရဲ႕
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သဘာဝကုိခံစားနည္းလည္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ရွိရင္
ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာကင္းမွာပဲ။
မိဘအေပၚမွာ နားလည္ေပးတက္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရတဲ့ မိသားစုဟာ
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဒီလုိပါပဲ နားလည္ေပးတက္တဲ့၊ စာနာေပးတက္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားသ
မီးျဖစ္ခြင့္ရရင္လည္းေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္။
ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕သာ အတူေနခြင့္ရရင္အခ်စ္ဆုိတာ
ေပ်ာ္စရာပဲလုိ႕ ခံစားမိမွာပါ။အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဝန္းက်င္းမွာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီးဟာ
ဒီထက္ပုိၿပီးသာယာလာပါမယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါမယ္။တုိးတက္လာပါမယ္။ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းလာပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ``အျပန္အလွန္ရွိၾကမယ္ဆုိရင္
ေလာကႀကီးဟာၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္….
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ `` ကုိေတာ့ အလြဲသံုးစား
မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕
စာနာေပးမွဳ`` ကုိ အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ဘူး။``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ
တန္ဖုိးမဲ့ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။
စာဖတ္သူလည္း ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား မွည့္ေခၚခ်င္ပါသလဲ.....
လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထည္း ေနလုိ႕ မရဘူး။ အသုိင္းအဝုိင္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႕ေနရတယ္။ အနည္းဆံုး ကုိယ့္မိသားစုနဲ႕ ေပါင္းရတယ္။
သင္းရတယ္။ အၿမဲတမ္းထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊အားမလုိအားမရျဖစ္မွဳေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးဟာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကား၊ မိဘနဲ႕ သားသမီးအၾကား၊ ဆရာနဲ႕
တပည့္အၾကား၊လင္မယား ႏွစ္ေယာက္အၾကား၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ
ထားသင့္ထားအပ္တဲ့အေတြးတစ္ခုကုိ ေပးပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment